Atlantis w Kennedy Space Center

Przede wszystkim przepraszam czytelników za przerwę w blogowaniu. Nałożyło się na nią kilka spraw – byłem trochę (a właściwie to bardzo) chory, musiałem odwieźć wizytujące dzieci i teściową na lotnisko a do tego miałem nawał pracy w pracy.

Ale już nadrabiam zaległości i to mam nadzieję że w stylu do którego Was przyzwyczaiłem – dziś relacja z otwarcia wystawy Atlantis w Kennedy Space Center. Tak, dziś był ten wielki dzień, kiedy to Delaware North (firma która zarządza Kennedy Space Center) pokazała publiczności na co poszło $100M i dwa lata pracy.

Wybrałem się rano, tak by zdążyć na ceremonię otwarcia. Zdążyłem, trochę dzięki temu że ceremonia się rozpoczęła z lekkim opóźnieniem, ale także dzięki temu że zamiast spodziewanych wielkich tłumów, ilość zainteresowanych wystawą była raczej niewielka. Co ciekawe wielu ze zwiedzających nie wiedziało że dziś jest ten dzień i trafiło na otwarcie zupełnie przypadkowo. Byli nawet mnisi buddyjscy!

Sama ceremonia była potwornie długa – z każdego lotu Atlantisa pojawił się conajmniej jeden astronauta (choć niektórzy reprezentowali kilka lotów), trzeba było go przedstawić. Potem były przemówienia i dziękowanie sobie nawzajem. W końcu zaśpiewano hymn i dokonano symbolicznego odliczania a następnie „wystrzelenia” promu (byłi troszkę iskierek i dymu z dwutlenku węgla). Astronauci poszli do budynku zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie z promem a nas trzymano na słońcu. Trwało to chwilę, coponiektórym robiło się słabo i rezygnowali.

Wreszcie otwarto drzwi i wpuszczono nas do środka. Oczywiście klimatyzacja nie była zaprojektowana na taki tłum, więc zrobiło się jeszcze duszniej i goręcej niż na zewnątrz. Coraz więcej ludzi z minami „zaraz padnę” wycofywało się. Ja stałem uparcie, choć pot spływał mi po nogach. Po jakichś 15 minutach kolejka ruszyła i wpuszczono nas do pierwszego pomieszczenia. Tu klimatyzacja już dawała radę. W tymże pomieszczeniu obejrzeliśmy film o tym jak powstawał prom – zarówno aktorzy jak i reżyser byli chyba początkujący, bo film był żenująco głupi. Publice się będzie podobał, bo pewne elementy historii owinięte są w głupawe dowcipy.

Po obejrzeniu filmu, wpuszczono nas do następnego pomieszczenia, gdzie uraczono nas następnym filmem. Ale w odróżnieniu od pierwszego, ten był na najwyższym poziomie. Przede wszystkim z uwagi na budowę ekranów – są one tak skonstruowane że ma się wrażenie bycia w centrum akcji (kilka zdjęć z tego filmu jest poniżej). A poza tym nie było aktorów uśmiechających się głupawo do kamery, bohaterem filmu był prom Atlantis – jego starty, lądowania i tym podobne. Film trwa kilkanaście minut, ale ogląda się go z otwartymi ustami!

Zakończenie filmu powoduje wielki okrzyk zachwytu u wszystkich – pojawia się Atlantis w kosmosie i nagle zauważamy że nie jest to część filmu, ale prom w następnym pomieszczeniu, widziany przez półprzepuszczalny ekran. Ekran się unosi i wchodzimy. Efekt jest tak sam (a może i lepszy) jak przy wchodzeniu do budynku z Saturnem V – rozmiar promu obezwładnia! Atlantis jest przechylony pod kątem 45%, przestrzeń ładunkowa jest otwarta, a CanadaArm sięga nad pomost dla publiki. Atlantisa można obejrzeć praktycznie dookoła, jest trzy poziomy z których można go zobaczyć. Planującym zdjęcia zalecam zaopatrzenie się w aparat o wysokim użytecznym ISO (prom jest olbrzymi więc nie ma takiej lampy błyskowej która by go w całości oświetliła) i w szerokoogniskowy obiektyw (moje 18mm było niewystarczające, przydało by się szerzej).

Poza samym promem, w budynku znajduje się sporo ciekawych eksponatów – jeden z SSME, koła od promu, zestawy narzędzi, skafandry, symulowana stacja kosmiczna w której dzieci mogą się poczuć jak astronauci, dziesiątki symulatorów pozwalających na spróbowanie przycumowania do ISS, wylądowania promem czy też pobawienia się CanadaArm; jest też zjeżdżalnia pozwalająca dzieciom na zjechanie z góry na sam dół – sądząc z twarzy dzieciaków to musi być to wielkie przeżycie.

Jest też wierna replika teleskopu Hubble w skali 1:1 – budzi on respekt. Ale mnie najbardziej zainteresował papierowy model który był pierwszym prototypem promu kosmicznego. Został on stworzony w 1969 roku przez dr. Maxima Fageta.

Wyjście z wystawy jest oczywiście przez sklep, w którym można kupić całą górę niepotrzebnego śmiecia z napisem „Atlantis”.

Aha, dziś w KSC było sporo innych firm – SpaceX, ULA, Aerojet Rockedyne, Boeing itp. Wszyscy dawali śmieci, mam całą torbę tego i chyba będę musiał zrobić jakiś konkurs dla czytelników bloga!