Inca Trail dzień trzeci

Trzeci dzień na Inca Trail miał być najdłuższy – mieliśmy do przejścia 16 kilometrów + czekała nas wspinaczka na przełęcz Abra de Runkuracay – 4000 m n.p.m., zejście w dół i wspięcie się na ostatnią z przełęczy – tym razem „tylko” 3700 m n.p.m.

Zaczęliśmy jak zwykle dość wcześnie rano. Jako że całą noc padało, to pozbieranie się z campingu nie było proste – wszystko było mokre i brudne. Cieszyłem się że wcześniej poczytałem inne blogi i wszystkie ubrania miałem zapakowane w szczelne torebki – dzięki temu rano założyłem suche majtki, skarpetki i koszulkę. Buty też były suche i ciepłe dzięki włożeniu do nich w nocy hand warmers.

Pierwszym etapem wycieczki było dotarcie do ruin Runcuracay. Udało nam się to szybko osiągnąć – po poprzednim dniu wspinanie się nie było nam straszne. Następnie weszliśmy na sekcję szlaku nazywaną Gringo Killer – miała ona bardzo strome i wysokie stopnie i wspinanie się po niej było rzeczywiście męczące. Ale sekcja była krótka (tylko 45 minut) i szybko dotarliśmy na szczyt następnej przełęczy. Po pamiątkowym zdjęciu zaczęliśmy schodzić do zupełnie innego świata – roślinność zmieniła się diametralnie – weszliśmy w rain forest. Pojawiły się orchidee, bambusy, było wilgotno i wszędzie wrzeszczały żaby.

Trzeci dzień był zdecydowanie najpiękniejszy widokowo – poza samym rain forest wielkie wrażenie zrobiły na nas ruiny Sayaqmarka – wspięcie się do nich wymagało pokonania 100 bardzo stromych schodów, ale grupa jednomyślnie zdecydowała że chcemy tam wejść. Na następnej przełęczy w końcu po raz pierwszy po trzech dniach zobaczyliśmy znowu Sacred Valley. Widać także było miasto Aguas Calientes – bazę wypadową do Machu Picchu. Przewodnik pokazał nam także Machu Picchu Mountain – jedną z gór przy naszym celu podróży. Samego Machu Picchu jednak nie było widać – było po drugiej stronie góry.

Interesujące były także ruiny Puyupatamarca – „miasta ponad chmurami” – część wycieczki postanowiła je ominąć, ja jednak musiałem tam się wdrapać. Miasto znajduje się na wysokości 3200 metrów n.p.m. i składa się z serii tarasów. Wyjście z niego jest najciekawsze – trzeba zejść po kilkuset bardzo stromych schodach na dół pomiędzy tarasami.

Najpiękniejszym jednak miejscem były tarasy w innym mieście Inków – Wiñay Wayna. Widoki jakie stamtąd się rozpościerały zapamiętam na pewno do końca życia. Zrobiliśmy tam kilka fajnych zdjęć – skacząc w powietrze (patrz poniżej). Widok Sacred Valley, Aguas Calientes oraz Machu Picchu Mountain z Wiñay Wayna był niesamowity i niezapomniany.

Po krótkim (acz bardzo stromym) zejściu w dół do obozu, jeden z naszych przewodników w magiczny sposób wyczarował dla nas piwo. A kucharze też się pokazali i zrobili nam tort, frytki i pizzę! To był ostatni dzień w czasie którego mieliśmy naszych porterów – następnego dnia rano, podczas gdy my mieliśmy ruszyć do Machu Picchu, oni mieli złożyć nasze namioty i zejść na dół by złapać pociąg do domu. Zebraliśmy tradycyjny napiwek dla porterów ($40 od osoby = dostali razem $600 do podziału = jak na biedny kraj gdzie wszystko jest tanie, to zupełnie przyzwoita kwota, biorąc pod uwagę że to tylko napiwek a nie ich pensja), dokonaliśmy pożegnania w czasie którego każdy wygłosił przemówienie – dziękowaliśmy im nie tylko za to że targali nasze bagaże, ale przede wszystkim za to że robili to z uśmiechem i entuzjazmem.

Sam camping był delikatnie mówiąc mały – namioty były rozstawione jeden obok drugiego na maleńkiej półeczce skalnej, która była na tyle wąska że wychodząc z namiotu trzeba było uważać żeby nie spaść. Toalety były jeszcze bardziej ohydne niż drugiego dnia, szczególnie dla kobiet jako że tym razem nie było podzielonych na kobiety i mężczyzn.

Pobudka następnego dnia była zaplanowana o szalonej godzinie – o 3 nad ranem. Dlaczego? O tym w następnym odcinku…