Dziś niezwykle nieokrągła, 74 rocznica pierwszego startu rakiety z Cape Canaveral. Rakietą był Bumper 8 – modyfikacja V2 polegająca na instalacji drugiego stopnia w postaci rakiety znanej jako WAC Corporal. O ile V2 napędzany był alkoholem (75% etanol) i ciekłym tlenem, o tyle WAC Corporal używał jako paliwa alkoholu furfurylowego a jako utleniacza mieszaniny kwasu azotowego i tetratlenku diazotu. Obie rakiety były relatywnie dobrze przetestowane. Dla porównania – V2 miała jakieś 14 metrów wysokości i potrafiła osiągnąć wysokość 160 km podczas gdy WAC Corporal miał prawie 8 metrów wysokości (z czego około 3 metrów to booster Tiny Tim) i osiągał samodzielnie wysokość 40 km (a z boosterem 70 km).
Bumper podobno miała 19 metrów i za nic nie mogę się doliczyć jak – wg. wszelkich źródeł WAC był montowany na V2 bez Tiny Tim (zdjęcia wydają się to potwierdzać) a to usuwa 3 metry z wysokości WACa (zdjęcie na Wiki wdaje się to potwierdzać, chyba że ten gość ma trzy metry wysokości). Jako że WAC siedzi z metr w środku V2, to razem mi wychodzi max 18 metrów a nie 19 jak podaje Wiki. Inne źródło twierdzi że Tiny Tim nie był używany i WAC mial 4.8 metra długości.
Źródła podają też różne informacje o tym kiedy odbywała się separacja – Wikipedia twierdzi że silnik WACa był uruchamiany podczas gdy nadal działał silnik V2 – chodziło o to by rakieta była w odpowiedniej pozycji + żeby WAC oddzielił się przy maksymalnej możliwej prędkości. I tu się pojawia ciekawy problem – ciąg silnika WAC w stosunku do masy (w pełni zatankowanego) drugiego stopnia musiał być większy niż ciąg silnika rakiety V2 w stosunku do praktycznie pustej rakiety co nie jest możliwe. Drugie źródło podaje że separacja odbywała się po wyłączeniu silnika V2 około minuty po starcie i uważam że to właściwa odpowiedź.
Wszystkie rakiety używane w programie Bumper były niemieckiej produkcji.
Celem programu Bumper było przede wszystkim pobicie rekordów wysokości a przy okazji zdobycie doświadczenia w separacji wielostopniowych rakiet. Program rozpoczął się w 1947 roku i pierwsze sześć prób odbyło się w White Sands, NM. W czasie lotu Bumper 5 udało się w końcu pobić rekordy – separacja nastąpiła przy prędkości ponad 1.6 km/s, WAC Corporal osiągnął prędkość 2.24 km/s i wysokość ponad 400 kilometrów.
Ostatnie dwa starty programu Bumper – Bumper 7 i 8 miały się dla odmiany odbyć z Cape Canaveral. Pierwszy miał lecieć Bumper 7 (19 lipca 1950), ale pojawił się problem który kilkadziesiąt lat później dotknął Starliner’a – zaworek zardzewiał i rakieta po uruchomieniu nie osiągnęła ciągu pozwalającego na oderwanie się od platformy. Szczęśliwie udało się jaką wyłączyć bez spektakularnej eksplozji. I w ten sposób pierwszy start z Cape Canaveral był też pierwszym scrubem który potem dzielnie kopiowały inne rakiety.
W czasie gry Bumper 7 był naprawiany, przygotowano do startu Bumper 8. Poleciał on 24 lipca 1950 roku, ale nie był to udany lot. Coś albo się zepsuło albo ktoś zapomniał ustawić właściwą wartość w (bardzo prymitywnym) systemie nawigacyjnym V2 i rakieta po starcie i osiągnięciu przelotowej wysokości zmieniła kierunek lotu na prawie poziomy. Przez to separacja drugiego stopnia odbywała się nadal w gęstych warstwach atmosfery i się nie powiodła.
Bumper 7 wystartował 29 lipca 1950 roku i też nie był to udany lot – silnik V2 stracił ciąg na wysokości 13.5 km co spowodowało przedwczesną separację. Tym razem WAC się uruchomił, ale osiągnął końcową prędkość 1.46 km/s.
I w ten sposób rozpoczęła się era lotów z Cape Canaveral.
