Zion National Park

A dziś o moim zdaniem najpiękniejszym parku narodowym USA – Zion N.P. Mamy ten park dość dokładnie obejrzany, bo spędziliśmy kilka dni włócząc się po nim. Co nie było wcale takie proste jak się wydaje, bo różnice temperatur (w nocy był szron, w dzień przekraczało +35C) i bardzo niska wilgotność powodowały że trzeba było ze sobą nosić ciepłe ciuchy i galony wody. Dosłownie. A i tak musieliśmy co najmniej raz zawrócić właśnie dlatego że nam tej wody zabrakło i dalsza wędrówka mogła się źle skończyć.

Park jest niesamowity z wielu powodów, najważniejszym są widoki, których niestety nie da się oddać na zdjęciach. A drugim powodem jest to że jest niebezpiecznie, co jest dość odświeżające w kraju w którym na bezpieczeństwo zwraca się szczególną uwagę. Wiele ze szlaków w Zion prowadzi w takich miejscach że jeden nieostrożny krok i kończymy jako mielone mięso kilkaset metrów niżej. O ile pamiętam to średnio kilka lub kilkanaście osób rocznie kończy wyprawę do tego parku śmiercią. Więc trzeba uważać. Do tego niektóre z ścieżek są poprowadzone w taki sposób że testują odporność na lęk wysokości. Jednego takiego testu nie zdaliśmy, i nie możemy się pochwalić tym że wydrapaliśmy się na Angel’s Landing. Ale nic straconego, mam nadzieję że kiedyś się tam jeszcze raz wybierzemy i tym razem wyjdziemy na sam szczyt, zejdziemy z niego i będziemy mieli co opowiadać ewentualnym wnukom. Albo pisać na blogu 😉

Przypomniała mi się opowieść strażnika o tym jak kilka dni przed naszym przyjazdem zginął człowiek – chciał zrobić żonie zdjęcie i żeby lepiej wykadrować zrobił krok do tyłu. Podobno musieli go dosłownie zeskrobywać ze skał.

Zdjęcia są takie sobie, bo część robiona była tzw. „małpką” (kompaktowym aparatem fotograficznym – w tym wypadku wodoodpornym). Zresztą nawet zdjęcia robione lepszym aparatem są takie sobie – kontrasty pomiędzy oświetloną a ciemną częścią kanionu przekraczały możliwości dynamiczne matrycy (a żeby robić HDR’y to przydałby się statyw, a statyw waży sporo i nie miałem siły go targać).